Antoine Leclercq zorgt ervoor dat zijn kunst geïntegreerd kan worden in het landschap. Zijn werken zijn abstract en puur, monumentaal en architecturaal. Beweging en emotie liggen aan de basis van zijn creatief proces.
Hij is in staat door zijn achtergrond als landschapsarchitect sculpturen te creëren die zich integreren in het landschap. Zijn ze robuust en aanwezig en toch vormen ze nooit een inbreuk in het landschap.
Hij wil een band tussen het metaal van het kunstwerk en het vegetale, dat in tegenstelling tot het idee van het inerte materiaal. Immers, het cortenstaal evolueert mee met de tijd. Men zou het materiaal dus kunnen beschouwen als een “levende” materie.
In de abstractie vindt hij zijn artistieke vrijheid en die abstractie vertaalt wat hij wil zeggen: het bepaalt het elan van zijn sculpturen, de terughoudendheid van de geste. Of toch niet helemaal… Hij stelt: “Mijn werk is niet als zuivere abstractie te bekijken omdat de beweging wel degelijk een concrete expressie voorstelt.”
Hij speelt met de monumentaliteit van de brute materie waarbij het materiaal de flexibiliteit krijgt als in de kunst van het ijzersmeden.
Het cortenstaal, zijn materiaal bij voorkeur, is een staal met een mooie patine ontstaan door een geforceerde oppervlakkige corrosie, ideaal voor buitengebruik. Er is de roestige patine die weerstand biedt aan alle atmosferische omstandigheden.
Zijn passie voor tuinen en grote ruimtes heeft ook als gevolg dat hij alle ornamentatie achterwege laat. Zijn vormgeving is gestoeld op het essentiële, het organische, hij gaat voor de pure eenvoudige vorm, bijna sacraal.
